Hoe het begon… Het lidmaatschap van Land van Ons kreeg ik cadeau van mijn dochter. Via haar had ik voor het eerst gehoord van het Land van Ons en ik was me er zijdelings in gaan verdiepen. Nou verdiep ik me nogal vaak zijdelings in zaken en dat is leuk en divers enzo, maar alles gaat dan ook wat langzaam en mondjesmaat. Door het lidmaatschap werd Land van Ons wat dichter onder mijn neus geschoven en toen ik anderhalf jaar later een app kreeg: ‘Kijk mam, ze zoeken vrijwilligers. Vast leuk voor jou!’ ben ik Land van Ons in hapjes tot me gaan nemen. Niet alleen door er meer over te lezen, maar ook door het boekweit te bestellen en heerlijk te eten bij alles waar ik voorheen rijst bij at. Mijn dochter verraste me laatst nog door boekweitpasta voor me mee te nemen.

Zolang ik me kan heugen, geef ik om dieren. Als ik als kind een dood vogeltje vond, moest ik het begraven met alle egards die daar volgens mij bij hoorden: madeliefjes, paardenbloempjes op het door mij gedolven grafje leggen, iets zachts neuriën en uiteindelijk handjes vouwen en soort van gebedje opzeggen. Het was mijn manier om te zeggen: ‘Ik zie je, je doet ertoe.’ Op school kwam ik erachter dat ik vooral niet zielig moest gaan kijken als ze lieveheersbeestjes dooddrukten, want dan werd dat iedere keer onder mijn neus gedaan.

Ik had een vader die een groot natuurminnaar was. Zo hield hij ons voor dat je van je tuin het beste een stuk natuur kon maken met planten die in Nederland voorkwamen. Op gezette tijden moesten wij, zijn kinderen, mee wandelen en hield hij niet op ons te wijzen op waar we langs kwamen, ‘kijk, dat is … ‘ Dan volgde niet alleen de naam van de plant, boom of het dier, maar vaak ook de familie waartoe het behoorde. Ik herinner me dat ik vooral dacht: Jáhaa! Maar de zaadjes werden wèl geplant.

Mijn vader kwam thuis met de bevindingen van het rapport van de Club van Rome en wat later, ik zal begin twintig zijn geweest, kwamen zijn aarzelingen over het beleid wat hij onder Mansholts ‘nooit meer honger’ had helpen vormgeven: de landbouwsubsidies en de schaalvergroting. Tegen het einde van zijn leven kwam er een somberheid over hem. Hij werd stiller en kon kijken op een manier alsof hij ergens, op een plek die ik niet zag, iets verschrikkelijks zag gebeuren.

Zijn liefde voor wat groeit en bloeit is diep in mij geworteld. Die liefde heeft ook een keerzijde. Want waar ik vroeger alleen maar kon genieten van een zingende vogel, een prachtige boom, is de laatste jaren die liefde omrand door…  ik denk dat ik het beste het woord ‘rouw’ in de mond neem. Hoe kan ik enkel van bijvoorbeeld vogels genieten als ik ook weet dat hun leven moeilijker wordt, hun kansen kleiner?

En zo heb ik, jaren geleden al, besloten me op meerdere terreinen in te gaan zetten voor onze prachtige aarde. Ik heb mijn kinderen ‘groen’ opgevoed, help mee in een voedselbos, ruim zwerfafval op, ben bewust bezig mijn footprint te verkleinen. Ik ben me er bewust van geworden dat een gezonde, groene aarde me veel dieper vreugde schenkt dan welke verre reis of welk gekocht item ook

Gisteravond kwam ineens een beeld in me op: ik zag mijn vader over de rand van een wolk naar beneden kijken en hoopvol lachen bij alle pogingen om het ‘meer, meer’ en ‘groter, groter’ weer om te buigen naar kleiner leven.