Er moet me iets van het hart: in mijn kennismakingsblog schreef ik over de liefde die ik als kind al voor dieren voelde. Het was wat kort door de bocht, realiseerde ik me later. In ieder geval één dier was er waar ik enorm bang voor was: spinnen. Hoe dat zo gekomen is, weet ik niet meer zeker. Wel herinner ik me dat ik, kleuter nog, door de tuin liep en onverwacht met mijn gezicht in een spinnenweb liep. De grote kruisspin rende weg over mijn gezicht en liet zich, waarschijnlijk door mijn geschud en gegil, vallen op de grond. Of mijn angst toen begonnen is …? Wormen, pissebedden, slakken vond ik ook wat eng, beetje viezig ook, herinner ik me, met al die pootjes of met dat wat slijmerige uiterlijk.

Mijn liefde gold vooral de aaibare dieren, de knuffelige honden, de snoezige poezen, eigenlijk alles met een aandoenlijk uiterlijk. Pas toen ik opgroeide en meer las over natuur, meekeek met de natuurdocumentaires die thuis werden aangezet, ging mijn liefde zich uitbreiden. Het was een andere liefde, die weinig met knuffelen te maken had. Deze liefde had te maken met respect, met proberen in de huid van het dier te kruipen en te voelen hoe naar en onrechtvaardig het was dat ‘wij’ vonden dat we de baas waren en zomaar dieren gevangen zetten, misbruikten om bijvoorbeeld kunstjes te doen, hun leefgebied tot ons namen.

Nog weer ouder moest ik worden om steeds meer te lezen over bijen, libelles, maar ook dieren als pissenbedden, wormen, slakken en jawel, spinnen. Er ging me iets opvallen: naarmate je je verdiept in ‘de ander’, of dat nou een mens is, een ander dier of een plant, ga je je ermee verbinden. En als je je verbindt, groeit er iets, wat ik liefde zou willen noemen. Bij mij ging dat in elk geval zo. Ik keek anders naar de wereld, naar het leven, las over bodemleven, keek in mijn tuin en voelde iets van vertedering bij de worm, de slak, de pissebed, de spin. Er bestonden twee lagen, zo merkte ik. Het mens Elka kon nog steeds wat griezelen bij een grote spin, maar op een ander niveau voelde ik verwondering, tederheid en de wens dat het het dier goed zou gaan. Het boek van Peter Wohlleben ‘Het verborgen leven van bomen’, verdiepte mijn liefde voor bomen en voor het hele bodemleven wat zo mooi door hem beschreven wordt.

Dat brengt me bij de huidige tijd, waar polarisatie, boosheid en onbegrip welig tieren. In mijn optiek hebben we jaren op veel te grote voet geleefd en datgene waar we zo afhankelijk van zijn en onderdeel van uitmaken, hebben we uitgehold, bijna respectloos, zou ik zeggen, behalve dat het niet bewust gegaan is. We hebben geleefd alsof de planeet een voor ons ontworpen pretpark is en we hebben bijna nietsontziend over al dit leven heen gewalst. Dit besef doet me pijn en ik zou het zo graag anders willen. Ik zou een planeet willen die weer groen mag worden en waar plaats is voor al die prachtige levensvormen die hier thuishoren. Ik zou wensen dat we het leven in al zijn diversiteit omarmen en met respect samenleven met al wat is.

De sleutel hiertoe is naar mijn idee introspectie op onszelf. Zien dat we deel zijn van het geheel en ons verdiepen hoe al het leven met elkaar verbonden is. Want meer kennis betekent meer verbinding. Meer verbinding betekent meer liefde. Tot het begrip indaalt dat we allen verbonden zijn en elkaar allemaal nodig hebben. En met allemaal bedoel ik niet alleen mensen, maar alles wat leeft op deze prachtige aardbol.